|
Fata morgana's
Fata morgana's
Fata morgana's
Mensen die wel eens in de woestijn zijn geweest, beweren dat het er prachtig is. Zelf heb ik er nooit een voet gezet. Lange tijd leek mij dat maar beter ook. Ik had niet bepaald een positief beeld van die plek. Dat beeld is al in mijn kinderjaren gevormd door de Kuifje-stripboeken die ik verslond. Bij het woord 'woestijn ' zie ik de speurders Jansen en Janssen onder de verzengende zon met zakdoeken op hun hoofd over een oneindige vlakte dwalen, gekweld door zandstormen en misleid door fata morgana 's.
Niet bepaald aanlokkelijk dus!
Op een dag drong tot mij door dat ik misschien tóch in de woestijn geweest ben. Niet zozeer fysiek, maar wel in geestelijke zin. Net als velen heb ook ik in mijn leven periodes gekend die dor en eindeloos leken. Tijden waarin je in kringetjes ronddraaít, terwijl verlangens zich laten gelden als honger en dorst. Je bent op jezelf teruggeworpen terwijl je bij vlagen niet eens meer zo goed weet wie je nu eigenlijk bent.
Je kunt je nergens op oriënteren, er is geen weg. Aan het begin van de christelijke traditie trokken gelovigen expres naar de woestijn om de stemmen van mensen te ontvluchten. Zulke stemmen zeggen te weten wie je bent: 'Jij bent dit of dat, zus of zo.’ Ook zelf tooien wij ons met allerlei aanduidingen: ik ben boer, dominee, timmerman, ondernemer; assurantietussenpersoon. Ik ben rijk, ik ben dik, ik ben slim, ik ben verlegen.
Maar in de kale woestijn, helemaal alleen, wie ben je dan? Vroege christenen zagen in de leegte een kans. Zij hoopten met enkel het aangezicht van hun Schepper voor ogen hun ware zelf te vinden. Zij vertrouwden erop dat hun leven daardoor richting kreeg.
Tegenwoordig lijken veel gelovigen naar de woestijn te worden gelokt. Ik spreek ze regelmatig in de Grote Kerk. Hun zekerheden over God en kerk wankelen. Zij verliezen hun oriëntatie. Zij zijn dorstig en verlangen naar een bron.
Gelukkig leren ervaringen van gelovigen door de eeuwen heen om niet in paniek te raken. In de woestijn kan je ontdekken wie je bent in de ogen van je Schepper: een geliefd mens. Dat is genoeg. Je leert er leven van louter liefde. Gaandeweg word je van illusies bevrijd. Fata morgana's verliezen hun betovering. Je bent nergens meer in verstrikt. Niet voor niets moest Israël door de woestijn om als bevrijde mensen in het beloofde land te kunnen wonen. Inmiddels ben ik er ook van overtuigd: de woestijn kan prachtig zijn!
Stadspastor Mariska van Beusichem
Gaandeweg, Protestantse Gemeente Zwolle 2019
|
.jpg)